donderdag, december 10, 2009

Wax on, wax off

...of: waarom het nuttig kan zijn om (hoor)colleges te volgen. Over dat onderwerp heb ik een aantal jaar geleden een korte bijdrage geschreven. Die staat hieronder.

Hoe word je een goede psycholoog? Niemand weet het, veel lezen, oefenen, luisteren en naden- ken natuurlijk, maar hoe? In ‘The Karate Kid’ is het simpel: karate leer je door het eindeloos oefenen van schijnbaar irrelevante taken. “Wax on, wax off,” zegt Mr Miyagi. Psychologie leer je door eindeloos luisteren naar en meedenken over een oneindig aantal onderwerpen. Soms relevante onderwerpen, vaak niet. Een studieboek geeft daarover geen zekerheid, dat informeert slechts. Oefenen doe je pas in een college, door aanwezig te zijn, deel uit te maken van de sfeer en door vol te houden.
In Zen and the Art of Motorcycle Maintenance noemt Robert Pirsig de universiteit een Kerk van de Rede. Een aardige metafoor, zeker als je een college ziet als een moment van samenkomst tussen gelijkgestemden. Kom je bij een kerkdienst te laat binnen? Zit je tijdens een kerkdienst te praten? Nee, niet omdat het niet zou kunnen, maar omdat je het niet wilt. Een hoorcollege is helemaal geen ‘les’, het is als een Avondmaal waar geen brood en wijn, maar kennis wordt gedeeld. In de snelle cultuur van vandaag is het hoorcollege mis- schien een anachronisme, een overblijfsel uit een tijd dat communicatie nog mondeling moest. Maar het is overgebleven omdat het een nuttig, leerzaam, sociaal, en heilig moment is. Wie dat niet begrijpt heeft nog een lange weg te gaan. “Wax on, wax off,” zou ik diegene willen aanraden.